Αλκυονίδες σκέψεις μου ...

Μέσα στο κατακαλόκαιρο νιώθω πως είμαι στην μέση του χειμώνα , η μόνη χαρά  που ζεσταίνει τη ψυχή μου , τη ζωή μου  είναι αυτές  αλκυονίδες σκέψεις.

Σε σκέφτομαι , λυγμός χαράς στο στήθος  ο ήχος της φωνής σου ...Κι εγώ σαν Αλκυόνη  θέλω να ανοίξω τα φτερά μου μα ....

Αναζητώ συνεχώς επιβεβαίωση  πως δεν θα σου κάνω κακό, μα Θαρώ πως σκόνταψες !

 

Ξένος διαβάτης κάθισα κάτω από ένα δέντρο,
σκαμμένες με βαθιές γραμμές οι ράχες απ’ τα φύλλα.
Πευκάκι έμοιαζε μικρό, μπορεί ιτιά που κλαίει,
πλατάνι ίσως να ’τανε, ίσως ροδιά με μήλα.

Μα εγώ πουλί μου εσένανε είχα στο νού μου μέσα
τρία στοιχειά να σου ’βρισκα, το βλέμμα σου να αλλάξουν
τρία κακά να απόδιωχνα, μήπως με ερωτευτείς
Με σπάγκο να τα έδενα, αγάπη να φωνάξουν

Το δέντρο μαύρο έσταζε παράξενο σιρόπι,
επάνω στο χώμα έπεφτε σιγά, μουρμουριστά
μια αλκυόνη τραγούδαγε το σκότος της νυχτιάς,
οι ρίζες του αγκαλιάζανε φεγγάρια στα κρυφά

Μα εγώ πουλί μου εσένανε είχα στο νού μου μέσα
τρία στοιχειά να σου ’βρισκα, το βλέμμα σου να αλλάξουν
τρία κακά να απόδιωχνα, μήπως με ερωτευτείς
Με σπάγκο να τα έδενα, αγάπη να φωνάξουν

Ένα γλαρόνι κάθονταν στο πιο ψηλό κλαδί,
Βραχιόλια, ασήμια φόραγε γύρω από κάθε πόδι
Χρώμα είχε στα φτερά, κορώνα σιμά στο ράμφος,
Και στο λαιμό του έστεκε το μπακιρένιο βόλι

Μα εγώ πουλί μου εσένανε είχα στο νού μου μέσα
τρία στοιχειά να σου ’βρισκα, το βλέμμα σου να αλλάξουν
τρία κακά να απόδιωχνα, μήπως με ερωτευτείς
Με σπάγκο να τα έδενα, αγάπη να φωνάξουν


Πλου-Γη

Η Αλκυόνη...Μύθοι του Αισώπου

Αλκυόνη είναι ένα πουλί φιλέρημο που ζει συνήθως κοντά στη θάλασσα. Λένε πως για να γλιτώσει από το κυνήγι των ανθρώπων στήνει τη φωλιά της και κλωσσάει τ’ αυγά της στα βράχια της παραλίας.

Κάποτε, όταν επρόκειτο να γεννήσει πήγε σ’ ένα ακρωτήριο και βλέποντας ένα βράχο μέσα στη θάλασσα άφησε εκεί τα’ αυγά της. Μια φορά που βγήκε για να βρει τροφή συνέβη να ξεσπάσει δυνατός αέρας και η θάλασσα φουρτούνιασε. Τα κύματα ανέβηκαν ως τη φωλιά της, την κάλυψαν και τα πουλάκια της πνίγηκαν.

Η Αλκυόνη όταν είδε τι συνέβη είπε: «Εγώ η παλαβή φταίω, που θεωρούσα τη στεριά επικίνδυνη και φυλαγόμουν και ήρθα εδώ στη θάλασσα, που μου στάθηκε πολύ πιο άπιστη».

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως το πουλί ήταν η Αλκυόνη, κόρη του θεού των ανέμων Aίολου, που ο Δίας μεταμόρφωσε σε πτηνό μετά την αυτοκτονία της λόγω του θανάτου του αγαπημένου της, Κύηκα. Μάλιστα επειδή οι αλκυόνες γεννούν τα αυγά τους τον Ιανουάριο σε φωλιές μέσα στους βράχους, ο Δίας επέτρεψε στον ήλιο να λάμπει δυνατά και να ζεσταίνει τις αλκυόνες μέχρι να επωαστούν τα αυγά τους. Οι ζεστές αυτές μέρες του Γενάρη ονομάστηκαν γι' αυτό το λόγο αλκυονίδες μέρες.

πηγη