Κατασκοπεύοντας ομπρέλες

Μέρες τώρα οι άνεμοι λυσσομανούσαν στο νησί. Ο αέρας σήκωνε την άμμο, τις πετσέτες, τις κουβέντες των ανθρώπων. Ούτε να συνεννοηθείς, ούτε να κρυφακούσεις στην παραλία. Μα από χθες καταλάγιασε. Άπλωσα την πετσέτα μου στην καρέκλα, χαμογέλασα στις κυρίες της δίπλα ομπρέλας. Τρεις γυναίκες που τα είχαν τα χρονάκια τους μα ωστόσο έκτακτες…Πώς το λένε;

Καλοδιατηρημένες.

Τι φράση! Η κάθε μια με άλλο χρώμα βερνίκι στο πόδι. Κάτι σαν προσωπική τους επανάσταση. Η μια μπλε καταμπλε, η άλλη πράσινο καταπράσινο, η τρίτη κίτρινο. Σαν ξωτικά πουλιά. Η κουβέντα τους αφορούσε την παρουσία της μιας σε γάμο. Το «και τι θα φορέσεις;» έφερε την αναστάτωση. «Ένα ασπρόμαυρο φόρεμα», «Καλέ καλοκαιριάτικα; Να του βάλεις και ένα χρώμα να το σπάσεις» (η επίδραση της απόχρωσης του νυχιού στην ψυχολογία) «Σαν τι δηλαδή;» αναρωτήθηκε η ατυχής. «Να του βάλεις ένα φούξια μαντήλι. Μ΄αρέσει το φούξια», «Το έχω βαρεθεί. Το έχω χιλιοφορέσει. Προτιμώ το κόκκινο», «Το κόκκινο μπορεί να βγει γύφτικο. Είναι περίεργο χρώμα. Το βαθύ που μπορντίζει ίσως αλλά μου κάνει χειμώνα» , «Μωρέ ένα παπαγαλί!» αποφάνθηκε ξαφνικά η κυρία με το πράσινο νύχι. Τις άκουγα κι ευγνωμονούσα το ταξιδάκι που μου προσφέρανε στο σύμπαν το χρωματικό το γυναικείο. Στις αποχρώσεις. Αυτός είναι και ο βασικός διαχωρισμός των φύλων.

Οι γυναίκες κοιτάνε αποχρώσεις, οι άνδρες χρώματα. Οι μεν παιδεύονται με λεπτομέρειες, διυλίζουν τα μικρά, ακολουθούν με μεγάλη εξοικείωση δαιδαλώδη μονοπάτια, αλιεύουν τα «τι θέλει να πει» του κάθε τι.

Οι δε σουλατσάρουν στα απλά, στα ξεκάθαρα, στα βατά, ξενοιάζουν στην πέτσα αυτού που ακούνε και μόνο. Εγκατέλειψα την κατασκοπεία στο «μακάρι να βρεις κάτι κοραλλί. Όχι πορτοκαλί χτυπητό, ένα κοραλλί!». Μαγεία! Σαν να πήγα σε spa το μυαλό μου. Ανέμελα «δράματα» σε γυναικείες κουβέντες….
Ώσπου ήρθε ένα ζευγάρι στην πίσω ομπρέλα. Εκείνη είχε «Καμπουράκιο» κατασκευή. Ζουμπουρλού, παχουλή, μ΄ένα χαμόγελο από μάγουλο σε μάγουλο. Μια γλύκα. Εκείνος ήταν βαρύς. Σαν να τον έσουρε στην παραλία ενώ εκείνος προτιμούσε μια μπυρίτσα στο απέναντι ταβερνάκι. Του άπλωσε την πετσέτα στην καρέκλα, του πρότεινε να τον αλείψει λάδι. «Δεν καίγομαι» είπε εκείνος, «Λίγο να στους ώμους» επέμενε εκείνη και εκείνος με νεύμα της έδωσε το ΟΚ. «Τι ωραία η θάλασσα!» είπε εκείνη όλο χαρά. «Πρώτη φορά την βλέπεις;» αναρωτήθηκε βαρύς. «Μα δεν είναι όνειρο!» προσπέρασε εκείνη. Μετά εκείνος ξάπλωσε κάτω από την σκιά. «Πάμε να βουτήξουμε;» του πρότεινε, (άντε να τον σηκώσεις τώρα που έκατσε!) «Αργότερα. Μπες εσύ αν θες» της είπε. Ανακάθισε εκείνη χαμηλώνοντας στροφές ενθουσιασμού. Και τελείως στα ξαφνικά, με χαμηλή φωνή τον ρώτησε «Μ΄αγαπάς;». Kι ήταν τόσο γλυκιά η φωνή της, τόσο παιδικά διψασμένη και χαμηλόφωνη που μου ήρθε ν΄ανασηκωθώ εγώ να της φωνάξω «σ΄αγαπάει, σ΄ αγαπάει» μα συγκρατήθηκα περιμένοντας με αγωνία την εξέλιξη. Και κείνος είπε «Τι είναι αυτά που ρωτάς;» και κείνη ξαναρώτησε «μ΄αγαπάς;» και κείνος είπε «Άλλο και τούτο! Είναι αυτές ερωτήσεις;» και εκείνη είπε «Ναι είναι!» και κείνος ξεφύσησε και είπε «Παιδιά είμαστε; Δηλαδή είναι να σου απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις; Δεν ξέρεις;». Kαι κείνη επέμενε «θέλω να το ακούσω» και κείνος χτύπησε την κοιλιά του και ξανάπε «άλλο και τούτο!». Και εκείνη….Μάλλον όχι! Δεν έμαθα την συνέχεια. Σηκώθηκα και χώθηκα στην θάλασσα. Δεν άντεχα την συνέχεια. Μελαγχόλησα….

Πίσω από το «μ΄αγαπάς;» της, αποκρυπτογραφούσα ένα σωρό λέξεις…Ένα σωρό «φοβάμαι», «αγωνιώ», «σκέφτομαι», «θέλω να πιαστώ από κάπου», έναν κουβά «ΑΝ». Πόσα τυλίγουμε οι άνθρωποι στο αμπαλάζ του «μ΄αγαπάς;». Τι βιοκαύσιμο είναι για την ψυχή το «σ΄αγαπώ».

Πόσο απελπισμένα ανάγκη έχουμε να το ακούσουμε. Και από την άλλη…Πόσοι και πόσοι τρέμουν μη και το προφέρουν. Μη και τους ξεφύγει και το πούνε. Τι άραγε βαρίδια να κουβαλάει στην ψυχή του όποιος το τσιγκουνεύεται;
Άδικα πήγε τελικά το spa του μυαλού…Πάνε τ΄ανάλαφρα των τριών κυριών. Τι ήθελε και καταλάγιασε ο άτιμος αέρας! Και κατακάθονται οι λέξεις. Και μπορείς και κρυφακούς καμουφλαρισμένες αγωνίες ανθρώπων….


ΠΗΓΗ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=17045